International Kallar Peravai
http://kallarperavai.weebly.com/29802990300729962965-299729922994300629933009.html
தமிழ்நாட்டு வரலாறு
தமிழ்நாடு ஏறத்தாழ 6000 ஆண்டுகளுக்கு மேல் பழமையான வரலாற்றைக் கொண்டுள்ளது. இங்கே வாழுகின்ற திராவிட இன மக்களின் தோற்றம் (origin) தொடர்பாகப் பல்வேறு கருத்துக்கள் நிலவுகின்றன. சிலர், ஒரு காலத்தில் இந்தியா முழுதும் பரவி வாழ்ந்திருத்த திராவிடர், சிந்து வெளி நாகரீகத்துக்கு உரியவர்களுள் ஒரு பிரிவினராக இருந்தனர் என்று கருதுகிறார்கள். இவ்வினத்தவருடைய தெற்கு நோக்கிய பெயர்வு, ஆரிய ஆக்கிரமிப்புக் கொள்கையுடன் தொடர்பு படுத்தப் படுகின்றது. இக் கொள்கைப்படி, வடக்கிலிருந்து வந்த ஆரிய ஆக்கிரமிப்பு திராவிடர்களை இன்றைய இந்திய மாநிலங்களான தமிழ்நாடு, ஆந்திரப் பிரதேசம், கர்நாடகம், கேரளா ஆகியவை அடங்கிய தென்னிந்தியாவுக்குள் ஒடுக்கியதாகக் கருதப்படுகின்றது. வரலாற்று உண்மைகள் எவ்வாறு இருப்பினும், தற்காலத் தமிழ் மக்களுடைய அடையாளம் மேற்கண்ட கொள்கைகளின் அடிப்படையிலேயே வளர்த்தெடுக்கப்பட்டுள்ளது எனலாம்.
இன்றைய தமிழ்நாட்டையும் உள்ளடக்கிப் பரந்திருந்த பண்டைய திராவிட நாடு, பல்வேறு நாடுகளாகப் பிரிந்திருந்தது. இவற்றைக் காலத்துக்குக் காலம் பல அரச வம்சங்கள் ஆண்டுவந்தன. இவற்றுள் முக்கியமாகக் குறிப்பிடத்தக்கவர்கள், பாண்டியர், முத்தரையர், சேரர், சோழர், பல்லவர், சாளுக்கியர், விஜய நகரத்தார், நாயக்கர் என்போராவர்.
பாண்டியர்களுடைய காலம் கி.மு ஆறாம் நூற்றாண்டுகளுக்கு முன்பிருந்தே தொடங்குவதாகச் சொல்லப்படுகின்றது. மதுரை முதற் பாண்டிய மன்னனான குலசேகர பாண்டியனால் கட்டப்பட்டதாகச் சொல்லப்படுகின்றது. மேலே குறிப்பிடப்பட்ட மதுரை தற்கால மதுரைக்குத் தெற்கே அமைந்திருந்து பிற்காலத்தில் ஏற்பட்ட கடல்கோளினால் முற்றாக அழிந்து போனதாகப் பழந் தமிழ் இலக்கியங்கள் வாயிலாக அறியக்கிடக்கின்றது. பாண்டிய நாடு கல்வியிலும், வணிகத்திலும் சிறந்து விளங்கியது. இவர்கள் அக்காலத்தின் பேரரசுகளாகிய கிரேக்க, ரோமப் பேரரசுகளுடன் வணிகத் தொடர்பு கொண்டிருந்தனர். அவ்வப்போது பல்லவர்களாலும், சோழர்களாலும் அடக்கப் பட்டிருந்தாலும், தமிழ்நாட்டின் பலம் மிக்க அரச வம்சங்களில் ஒன்றாகப் பாண்டியர் விளங்கினர்.
கிபி 1 தொடக்கம் 4 ஆம் நூற்றாண்டு வரை.
சங்ககால மூவேந்தர்களாகிய சேர, சோழ, பாண்டியர் கிபி முதலாம் நூற்றாண்டு தொடங்கி நான்காம் நூற்றாண்டு வரை தமிழகத்தில் ஆட்சி செலுத்தினர். இவர்களுள் சேரர்களில் செங்குட்டுவன் மன்னனும், சோழர்களில் கரிகால் சோழன் மன்னனும், பாண்டியர்களில் நெடுஞ்செழியன் மன்னனும் பெயர் பெற்ற ஆட்சியாளர்களாகத் திகழ்ந்து, மிகவும் புகழ்பெற்று விளங்கினர். சேரர்கள் தற்கால கேரள மற்றும் கொங்கு மாவட்டங்களிலும், சோழர்கள் தஞ்சாவூர், திருச்சிராப்பள்ளி ஆகிய மாவட்டங்களை உள்ளடக்கிய பகுதிகளிலும், பாண்டியர்கள் மதுரை, நெல்லைமற்றும் தென் கேரள மாவட்டங்களிலும் செல்வாக்கு செலுத்தினர். இவர்கள் போர் நடவடிக்கைகளில் சிறந்து விளங்கியதாக நம்பப்படுகிறது.
கிபி 4 தொடக்கம் 9 ஆம் நூற்றாண்டு வரை.
கி.பி. நான்காம் நூற்றாண்டு முற்பகுதியில் களப்பிரர் என்னும் குலம் தெரியாத அரசர்கள் தமிழகத்தை ஆண்டனர். அவர்கள் மூவேந்தர்களையும்அடக்கி ஆண்டதால் அவர்களின் வரலாறு தெரியாமல் போயினும், பல்லவர்என்னும் அக்கால புதிய அரசர்கள் சுயாட்சி செலுத்தியதால் அவர்களை பற்றி மட்டும் குறிப்பிடத்தக்க ஆவணங்கள் கிடைத்துளன. இக்களப்பிர அரசர்கள் கிபி 4 தொடக்கம் 6 ஆம் நூற்றாண்டு வரை ஆண்ட காலத்தை தமிழகத்தின் இருண்ட காலம் என்று வரலாற்றாளர்கள் கூறுவதுண்டு.
கி.பி. நான்காம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியில், சிறந்த கோவில்களை அமைத்த பல்லவர்கள் முன்னணிக்கு வந்தனர். இவர்கள் தென்னிந்தியாவில் 400 ஆண்டுகள் ஆதிக்கம் செலுத்தினர். காஞ்சிபுரத்தைத் தலை நகரமாகக் கொண்டு தமிழ் நாட்டின் பெரும்பகுதியைத் தங்கள் கட்டுப்பாட்டுக்குள் வைத்திருந்தனர். ஆறாம் நூற்றாண்டில் பல்லவர்கள் சோழரைத் தோற்கடித்தனர். இவர்கள் செல்வாக்கு இலங்கை வரை பரவியிருந்ததாகக் கருதப்படுகிறது. முதலாம் மகேந்திரவர்மனும், அவனுடைய மகனான நரசிம்மவர்மனும் பல்லவர்களுள் சிறந்து விளங்கிய அரசர்களாவர். திராவிடக் கட்டிடக்கலை பல்லவர் காலத்திலேயே வளர்ச்சியடைந்து உருப்பெற்றது. இறுதிப் பல்லவ மன்னன் அபராசிதன் ஆவான். இவன் கி.பி ஒன்பதாம் நூற்றாண்டின் இறுதிப் பகுதியில் ஆதித்த சோழனால் தோற்கடிக்கப்பட்டதுடன் பல்லவராட்சி தமிழ் நாட்டில் முடிவுக்கு வந்தது.
இக்காலக்கட்டத்தில் (கிபி 300 - கிபி 600) பெளத்தம் தமிழகத்தில் மிகவும் செல்வாக்கோடு இருந்தது என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
கிபி9 தொடக்கம் 13 ஆம் நூற்றாண்டு வரை.
இராசேந்திர சோழன் ஆட்சியில் சோழப் பேரரசு கி.பி. 1030 கி.பி ஒன்பதாம் நூற்றாண்டில் சோழர்கள் மீண்டும் ஆட்சிக்கு வந்தனர்.இராசராச சோழன் மற்றும் அவனது மகனான இராசேந்திர சோழன்ஆகியோரது காலத்தில் சோழர், தென்னிந்தியாவில் ஆற்றல் மிக்கவர்களாக உருவெடுத்தனர். இவர்களுடைய பேரரசு, மைய இந்தியா, ஒரிசா, மற்றும் வங்காளத்தின் சில பகுதிகள்வரைகூடப் பரவியிருந்தது.
இராசராச சோழன் கிழக்கிலிருந்த சாளுக்கிய அரசர்கள் மற்றும் சேர மன்னர்களை வீழ்த்தினான். அத்துடன் பாண்டிய அரசிடமிருந்து இலங்கையின்சில பகுதிகளையும் கைப்பற்றினான். இராசேந்திர சோழன் மேலும் முன்னேறிஅந்தமான் நிக்கோபார் தீவுகள், இலட்சத்தீவுகள், சுமத்ரா, சாவா, மலேயாமற்றும் பெகு தீவுகளையும் தன் கப்பற்படையைக் கொண்டு கைப்பற்றினான். அத்துடன் தற்போதைய பீகார் மற்றும் வங்காளப் பகுதிகளை ஆண்டு வந்த மகிபாலனையும் வீழ்த்தினான். தன் வெற்றியைக் கொண்டாடும் வகையில்கங்கை கொண்ட சோழபுரம் எனும் தலைநகரை உருவாக்கினான். பதின்மூன்றாம் நூற்றாண்டு வாக்கில் சோழர்களின் ஆதிக்கம் குறைந்தது.
14ஆம் நூற்றாண்டு.
14ஆம் நூற்றாண்டில் சோழர்களின் வீழ்ச்சிக்குப் பிறகு பாண்டியர்கள் மீண்டும் எழுச்சி பெற்றனர். ஆயினும் அந்த எழுச்சி நீண்ட காலம் நீடிக்கவில்லை. 1316இல் வடக்கிலிருந்து படையெடுத்து வந்த கில்சி ஆட்சியாளர்கள், மதுரையை முற்றுகையிட்டு சூறையாடினர். இசுலாமியர்களின் படையெடுப்பு சோழர்களையும் பாண்டியர்களையும் ஆற்றலற்றவர்களாக்கி இசுலாமிய "பாமினி" ஆட்சிக்கு வித்திட்டது. இசுலாமியப் படையெடுப்புக்கு பதிலடி தரும் வண்ணம் பல்வேறு சிற்றரசுகள் சேர்ந்து விசயநகர பேரரசைத் தோற்றுவித்தன. இப்பேரரசின் பல்வேறு பகுதிகள் பிரிக்கப்பட்டு அவற்றை மேற்பார்வையிட நாயக்கர்கள் என்னும் ஆட்சியாளர்கள் நியமிக்கப் பட்டனர். அம்பியை தலை நகராகக் கொண்டிருந்த விசய நகரப் பேரரசு செல்வச் செழிப்போடும் அமைதியுடனும் திகழ்ந்தது.
1564 ஆம் ஆண்டு வாக்கில் நடந்த தலிகோட்டா போரில் தக்காணப் பீடபூமியைச் சேர்ந்த சுல்தான்களால் விசயநகர ஆட்சியாளர்கள் தோற்கடிக்கப்பட்டு, அவர்கள் ஆட்சிக் கடங்கிய பகுதிகள் யாவும் நாயக்கர்களிடையே பிரித்தளிக்கப்பட்டன. நாயக்கர் ஆட்சிக் காலத்திலும் தமிழ்நாடு அமைதியுடனும் செழிப்புடனும் விளங்கியது. தஞ்சை மற்றும் மதுரையைச் சேர்ந்த நாயக்கர்கள் புகழ் பெற்று விளங்கியதோடு பழங்கால கோயில்களைபுதுப்பிக்கவும் செய்தனர்.
இன்றைய கேரளாவும் மலபாரை ஒட்டிய பகுதிகளும் சேர நாட்டின் ஆளுகைக்கு உட்பட்டிருந்தது. கடலை ஒட்டியிருந்த சேரர்களின் ஆட்சிப்பகுதி ரோமானியர்களுடனான வாணிபத்திற்கு ஏதுவாக இருந்தது. ஆங்கிலேய படையெடுப்பு நிகழும் வரை சேரர்களின் ஆளுகைக்கு உட்பட்டு இருந்த சிறிய நிலப்பகுதி பெரும்பாலும் வேறெவருடைய படையெடுப்பிற்கும் ஆளாகாமல் இருந்தது.
17 ஆம் நூற்றாண்டு.
1639 இல் ஆங்கிலேயர்கள் மதராசில் (தற்பொழுது சென்னை என்று அழைக்கப்படுகிறது) கிழக்கிந்தியக் கம்பெனியைநிறுவிய பிறகு தமிழ் நாட்டின் அரசியல் வரலாற்றில் புதிய பகுதி தொடங்கியது. தமிழ் நாட்டு சிற்றரசர்களிடையே நிலவி வந்த சச்சரவுகளைப் பயன்படுத்தி அவர்களைப் பிரித்தாண்டு, அவர்களின் மேல் தங்கள் அதிகாரத்தை செலுத்தத் தொடங்கினர். தமிழ்நாடும் அதைத் தொடர்ந்து தென்னிந்தியாவும் மெல்ல மெல்ல ஆங்கிலேயர்களின் கட்டுப்பாட்டின் கீழ் வந்தது. ஆங்கிலேயர் அதிகாரத்தை தம் வசப்படுத்திய இந்த காலக்கட்டத்தில் அவர்களை எதிர்த்துப் போராடிய தமிழ் ஆட்சியாளர்களும் கணிசமானோர் இருந்தனர். புலித்தேவன், வீரபாண்டிய கட்ட பொம்மன், வேலு நாச்சியார், மருது பாண்டியர், வாண்டாயத் தேவன், மாவீரன் அழகுமுத்துக்கோன், மருதநாயகம், வீரன் சுந்தரலிங்கம், வெள்ளையன், கந்தன் பகடை, ஒண்டி வீரன், வெண்ணி காலாடி, பெரிய காலாடி, தீரன் சின்னமலை, கட்டன கருப்பணன்
அனந்த பத்மநாபன் நாடார், போன்ற ஆட்சியாளர்கள் வெள்ளையரை எதிர்த்து போரிட படைகளை தலைமையேற்று நடத்தினர்.
20 ஆம் நூற்றாண்டு.
1947இல் இந்தியா விடுதலை அடைந்தபோது, மதராசு மாகாணம் (படம்)(The Madras Province) மதராசு மாநிலம் ஆனது. தமிழ்நாடு, கடலோர ஆந்திரப் பகுதிகள், மேற்குகேரளம், தென் மேற்கு கர்நாடக கடற்கரைப் பகுதிகள் ஆகியவை மதராசு மாநிலத்தின் கீழ் வந்தன.
1953இல் மதராசு மாநிலத்தின் தெலுங்கு பேசும் மக்கள் உள்ள வட பகுதிகள் ஆந்திர மாநிலமாகவும் தமிழ் பேசும் தென் பகுதிகள் மதராசு மாநிலமாகவும் மேலும் பிரிக்கப்பட்டது.
1956இல் மாநில எல்லைகளை மறு வரையறை செய்யும் சட்ட திருத்தத்தின் மூலம் மதராசு மாநிலத்தின் மேற்கு கடற்கரை பகுதிகள் கேரளாவிற்கும் கர்நாடகத்திற்கும் இடையே பிரித்தளிக்கப்பட்டது.
1969இல், மதராசு மாநிலத்திற்கு தமிழ்நாடு என்று பெயர் மாற்றம் செய்யப்பட்டது. கேரள மாநிலத்தின் தென்பகுதியில் தமிழ் பேசும் மக்கள் வாழிடம் கன்னியாகுமரி மாவட்டமாக உருவாக்கப்பட்டு, நவம்பர் 1, 1956இல் தமிழகத்தோடு இணைக்கப்பட்டது.
மறைந்த நகரங்கள்
மறைந்த நகரங்கள்
பழங்காலத்தில் நமது அன்னைத் தமிழகம், சேர, சோழ, பாண்டிய நாடு என முப்பெரும் பிரிவுகளாக விளங்கியது. சேர நாட்டை ஆட்சி செய்தவர் சேரர் என்றும், சோழ நாட்டை ஆட்சி செய்தவர் சோழர் என்றும் பாண்டிய நாட்டை ஆட்சி செய்தவர் பாண்டியர் என்றும் குறிக்கப் பெற்றனர்.
பாண்டிய மன்னர்களின் தலைநகராக மாநகர் மதுரையும், சேர மன்னர்களின் தலைநகராக வஞ்சி மூதூரும், பூம்புகார் எனப்படும் காவிரிப்பூம்பட்டினம் சோழ மன்னர்களின் தலைநகராகவும் சிறப்போடு விளங்கின.
பொதுவாக ஆறு, கடலுடன் கலக்கும் பகுதியைப் புகார் என்பர். காவிரியாறு கடலுடன் கலக்கும் இடமும் புகார் என்றே வழங்கப்பெற்றது. பின்னர் இப்புகார் நகரின் பொலிவின் காரணமாகவும் சிறப்பின் காரணமாகவும் பூம்புகார் என்று அழைக்கப்பெற்றது.
பிற்காலத்தில், பூம்புகார் என்னும் பெயர் மாறி, காவிரி புகும்பட்டினம் என்றாகி, நாளடைவில் காவிரிபூம்பட்டினம், காவிரிப்பட்டினம், காவேரிப்பட்டினம் என்று பலவாறாக வழங்கப் பெறலாயிற்று.
காவிரிப் பூம்பட்டினத்துச் சிறப்புக்களைச் சங்க இலக்கியங்களான எட்டுத் தொகை நூல்களுள் சில பாடல்களும், பத்துப்பாட்டில் பொருநர் ஆற்றுப்படையும், பட்டினப்பாலையும், ஐம்பெருங்காப்பியங்களுள் சிலப்பதிகாரமும், மணிமேகலையும் தெளிவாக விளக்குகின்றன.
காவிரிப்பூம்பட்டினம் முப்பெரும் பிரிவுகளாக விளங்கியது. காவிரிப் பூம்பட்டினத்தில் கடற்கரையோரமாக அமைந்த பகுதி மருவூர்பாக்கம், நகராக அமைந்த பகுதி பட்டினப்பாக்கம். இவ்விரு பாக்கங்களுக்கு இடையே அமைந்த பகுதி நாளங்காடி.
மருவூர்ப்பாக்கத்தில் ஒளிநிலா முற்றங்களும், சிறப்புமிக்க பலவகை அணிகளால் அழகு செய்யப்பட்ட அறைகளும், மான்விழி போலமைந்த சாளரங்களும் கொண்ட மாளிகைகள் பலவாக அமைந்திருந்தன. பெரிய பண்டகசாலைகள் இருந்தன. காவிரி கடலோடு கலக்கும் இடத்தில் யவனர் மாளிகைகள் விளங்கின. கடல் வாணிபத்தில் பொருள் குவித்த பிறநாட்டு வணிகர்களும் கடற்கரையோரமாகவே வாழ்ந்தனர். மருவூர்ப் பாக்கத்துத் துறைமுகத்தில் பல்வேறு நாட்டுக் கப்பல்களும் வந்து தங்கின. அலைகளினால் அலைவுற்று நிற்கும் நாவாய்கள் பலவும் அங்கு அழகிய தோற்றத்தை எப்போதும் அளித்தன. சாந்து, மணிப்பொடி, குளிர்மணச் சந்தனம், பல்வகை மலர்கள், செந்தேன், பச்சிலை, கற்பூரம், அகில் முதலியவற்றை விற்பனை செய்யும் வணிகர்கள் நகர வீதிகளில் அங்குமிங்குமாகத் திரிந்தனர். பட்டு நூலாலும், பருத்தி நூலாலும், எலி மயிராலும், பல்வகை ஆடைகள் நெய்யும் தொழில்நுட்பம் வாய்ந்த நெசவாளர்களின் தனி இருக்கைகளும் நகர்த் தெருவில் அமைந்திருந்தன.
மாசறு பொன்னும் முத்தும், பல்வகை மணிகளும், இவ்வளவின என வரையறுத்துச் சொல்ல முடியாத அளவில் குவிந்து கிடக்கும் அகன்ற தெருக்கள் ஒருபுறம்; நெல், புல், வரகு, தினை, சாமை, இறுங்கி, தோரை, இராகி, எள், கொள், பயறு, உழுந்து, அவரை, துவரை, கடலை, மொச்சை, மூங்கில், காராமணி ஆகிய பதினெண்வகைக் கூலப்பொருள்கள் விற்கப்பட்ட தெருக்கள் - அப்ப வாணிகர், கள் விற்போர், மீன் விற்போர், ஏலம், இலவங்கம், சாதிக்காய், கற்பூரம், தக்கோலம் ஆகிய ஐவகை மணப்பொருள்களை விற்போரின் வாழ்விடங்கள் கொண்ட தெருக்கள் ஆகியவற்றோடு, கள் விற்கும் மகளிர், மீன் விற்கும் பரதவர், ஆடுகள் விற்போர் ஆகியோர் நிறைந்த புலால் கடைகளும் ஒருபுறம் இருந்தன.
கருமார், தச்சர், ஓவியர், சிற்ப வல்லுநர், தட்டார், தையல் தொழிலாளர், கம்மியர், செம்மார் முதலிய பல்வகைத் தொழிலாளர்களும் நகரின் ஒருபுறத்தே இருந்தனர்.
பிறிதொரு தெருவில், ஏழிசைப் பண்ணும் திறனும் அறிந்து பாடும் பாணர்களும், இசைவாணர்களும் வாழ்ந்தனர்.
அடுத்து பட்டினப்பாக்கம்
பட்டினப்பாக்கத்தில் அரசனுடைய அரண்மனை இருந்தது. சோழன் கரிகாலன் காலத்தில்தான் காவிரிப்பூம்பட்டினம் சிறப்போடு விளங்கியது. அவன் வடநாட்டின் மீது படையெடுத்துச் சென்று இமயச் சிகரத்தில் புலிக்கொடி நாட்டித் திரும்பினான். மீண்டு வரும் வழியில் வச்சிர நாட்டு மன்னன் முத்துப்பந்தரையும், மகத அரசன் பட்டிமண்டபத்தையும், அவந்தி மன்னன் தோரணவாயிலையும் திறையாகவும், பரிசாகவும் தமிழ்வேந்தனுக்கு அளித்தனர்.
முத்துப் பந்தரும், தோரண வாயிலும், பட்டிமண்டபமும் பொன்னும் மணியும் இழைத்த அரிய வேலைப்பாடுகள் வாய்ந்தவை. கரிகாலன் இவற்றையெல்லாம் காவிரிப்பூம்பட்டினத்திற்குக் கொணர்ந்து, கண்கவரும் கொலுமண்டபம் ஒன்றை அமைத்தான். இந்த மண்டபம் புலவர் பாடும் சிறப்பைப் பெற்றது. இதற்கு சித்திர மண்டபம் என்று பெயர்.
காவிரிப் பூம்பட்டினம் துறைமுகத்தில் அயல்நாட்டுக் குதிரைகள் வந்து இறங்கின. யவன, சோனக வணிகர்கள் தமிழ்நாட்டுப் பொருள்களை வாங்கிச் செல்லக் கப்பல்களுடன் காத்திருந்தனர். தமிழக மிளகு, அகில், துகில், முத்து, மணி, பவளம் முதலியன பிறநாடுகளுக்கு மிகுதியாக அனுப்பப்பட்டன. இத்துறை முகத்தில் கலங்கரை விளக்கம் பொலிவாக அமைந்திருந்தது.
பட்டினப்பாக்கத்தில் ஐவகை மன்றங்கள் வெள்ளிடை மன்றம், இலஞ்சி மன்றம், நெடுங்கல் மன்றம், பூதச் சதுக்கம், பாவை மன்றம், எனும் பெயர்களில் நிலை பெற்றிருந்தன.
பொருளைக் களவு செய்வோரை வெளிப்படுத்திக் காட்டுவது வெள்ளிடை மன்றம்.
"இலஞ்சி மன்றம்" எனும் பொய்கை மன்றில், கூன், குருடு, ஊமை, செவிடு, தொழுநோயர் ஆகியோர் மூழ்கி வலம் வந்தால் குறை நீங்கி நலம் பெறுவர் எனக் கருதப்பட்டது.
நெடுங்கல் மன்றத்தில் ஒளி வீசும் நெடிய கற்கள் நடப்பட்டிருக்கும். வஞ்சகர்களால் மருந்து வைக்கப்பட்டுப் பித்தம் கொண்டோர் - நஞ்சுண்டு துன்புறுவோர், நச்சவரம் தீண்டப்பட்டோர் ஆகியோரெல்லாம் ஒள்ளிய நெடிய கற்களைச் சுற்றி வந்து நலம் பெறுவர்.
செங்கோல் தவறினாலும், அறங்கூறவையத்தார் நடுவுநிலை பிறழினும், அதனை நாவாற் கூறாமல், கண்குறிப்பில் காட்டும் பாவைப் படிவத்தைக் கொண்டிருந்தது பாவை மன்றம்.
இங்ஙனம் ஐவகை மன்றங்களையும் கொண்ட காவிரிப்பூம்பட்டினம் சமணர்கள், பௌத்தர்கள், சைவர்கள், வைணவர்கள் ஆகிய பல்வேறு சமயத்தினரும் வாழ்ந்த ஒருமைப்பாட்டுத் தலமாக விளங்கியது குறிப்பிடத்தக்கது.
பல்வகையாலும் சிறந்து வளர்ந்த பூம்புகார் நகரத்தின் ஒரு பகுதி கடற்கோளால் அழிந்தது. எஞ்சிய நகரம் அரசிருக்கையின் மாற்றத்தாலும் சோழர்கள் குடிப்பகையாலும், மக்களின் ஆர்வமின்மையாலும் பாண்டிய மன்னன் படை எடுப்பாலும் சிதைந்து அழிந்தது. இதனை இங்கு நிகழ்ந்த தொல்பொருள் ஆய்வும் மெய்ப்பிக்கிறது.
மறைந்த நகரங்களை மீண்டும் கண்டறிய வேண்டும் எனும் ஆர்வம் அறிவாராய்ச்சியின் விளைவாகும். மலை நாடுகளில் கடல் கொண்ட நாடுகள் பலவற்றை அகழ்வாராய்ச்சி செய்து தேடிடவும் மீண்டும் அவற்றை உருவாக்கிடவும் பெரிதும் முயன்று வருகின்றனர். பூம்புகார் அழிவை ஆராய கடற்பரப்பில் அகழ்வாராய்ச்சி நடத்த வேண்டுமென்று பலர் கருத்துத் தெரிவித்துள்ளனர். அதன் முன்னோடியாக மறைந்த பூம்புகார் மாநகரை மீண்டும் அதே வனப்புடன் ஓரளவேனும் காண வேண்டும், கண்ணகி வாழ்ந்த ஊரில் அக்கற்பரசிக்கு நினைவுச் சின்னம் எழுப்ப வேண்டும், சிலப்பதிகாரக் காட்சிகளைச் சிற்பங்களாக வடித்து, அவற்றை ஒரு மண்டபத்திலே அமைத்து, சிலப்பதிகாரச் செய்தியை அனைவரும் அறிந்துகொள்ளும் வகையில் எடுத்துரைக்க வேண்டும் எனும் ஆர்வத்தின் விளைவாக பூம்புகாரில் இம்மலர்கள் இப்போது எழுந்துள்ளன.
தமிழகம் தரணிக்குத் தந்த இரு மாபெரும் பரிசுகள்.
தமிழகம் தரணிக்குத் தந்த இரு மாபெரும் பரிசுகள்.
" தோணி மற்றும் கட்டுமரம் -தமிழுலகம் உலகுக்குத் தந்த இரு மாபெரும் பரிசுகள்"
விடிகாலை நேரத்தில் கடற்கரையைப் பார்ப்பது ஒரு கண்கொள்ளாக் காட்சிதான்.மெதுவாக வெளுத்துவரும் வானத்தின் பின்னணியில் கண்முன்னே விரியும் காட்சிகள் ஒரு உயிருள்ள ஓவியம் போல மனதில் ஆழப் பதிந்து விடுகின்றன.
இந்திய நாட்டின் கடற்கரை 4050 மீனவக் கிராமங்களைக் கொண்டு ஏறத்தாழ 8118 கிலோ மீட்டர் தூரத்துக்கு பறந்து விரிந்திருக்கிறது.
2005 ஆம் ஆண்டில் நடத்தப்பட்ட ஒரு ஆய்வின்படி
ஒன்றரைக்கோடி இந்திய மீனவர்கள் ஏறத்தாழ இரண்டு லட்சத்து எட்டாயிரம் பாரம்பரிய மீன்பிடிப் படகுகளையும் ஐம்பத்தையாயிரம் இயந்திரம் பொருத்தப்பட்ட படகுகளை யும் ஆயிரத்து இருநூற்று ஐம்பது மின் விசைப் படகுகளை யும் நூறு ஆழ்கடல் மீன்பிடிப் படகுகளையும் பயன்படுத்தி வருகின்றனர்.
பழங்காலத்தில் அருகிலிருக்கின்ற தீவுகளுக்குச் சென்று வருவதற்காக மனிதன் சிறு படகுகளைப் பயன்படுத்தினான். அதில் நெடுந்தொலைவு பயணம் செய்யும் எண்ணம் அப்போது அவனிடம் இருக்கவில்லை.
மரத்தைக் குடைந்து உருவாக்கப்பட்ட அந்த சிறு படகு ஒருவர் மட்டுமே பயணம் செய்யும் வகையில் தான் இருந்தது.அந்தப் படகுகளை அவர்கள் ஆழமற்ற நீர்நிலை களில் மீன்பிடிக்கவும் பயன்படுத்தினார்கள்.இன்றும் இந்தப் படகுகள் அதன் ஆரம்ப காலத் தோற்றத்திலேயே ஆஸ்திரேலிய மற்றும் பாலினேசியப் பழங்குடிகளால் பயன்படுத்தப்படுகின்றன.
காலப் போக்கில் காற்றின் ஆற்றலை அறிந்து கொண்ட மனிதன் காற்றின் போக்கிற்க்கேற்றவாறு நெடுந்தொலைவு பயணம் செய்யும் வகையில் பாய்மரத்தை உருவாக்கினான்.
' தோணி ' என்று தென்னிந்திய மக்களால் அழைக்கப் படுகின்ற ஒருவகைப் படகு இந்தியத் துணைக்கண்டம், கிழக்கு ஆப்பிரிக்கக் கடற்கரை,அரேபியா, பாகிஸ்தான், இலங்கை மற்றும் மாலத்தீவு நாடுகளில் பயன்பாட்டில் இருக்கிறது.'
மிகப் பழமையான தமிழ் இலக்கண நூலான ' தொல்காப்பிய'த்தில் இந்த வகையான படகுகளைப் பற்றிய குறிப்புகள் காணக் கிடைக்கின்றன இன்னொரு பண்டைய தமிழ் இலக்கிய நூலான ' சேந்தன் திவாகரம் ' தோணியை நீண்ட கடல் பயணம் மேற்கொள்கின்ற மரக்கலமாக வகைப் படுத்துவதிலிருந்து தோணியின் பழம்பெருமையை உணர்ந்து கொள்ள முடிகிறது. .
மேலும் சேந்தன் திவாகரம் கடல்பயணம் செய்கின்ற மரக்கலங்களை வங்கம், பாதை,தோணி ,யானம், தங்கு, மதலை,திமில், பாறு ,சதா மற்றும் போதன்தொல்லை என்று வகைப்படுத்துகிறது.
தோணியின் மற்ற பெயர்களாக பகடு,பஹ்ரி ,அம்பி,ஓடம், திமிலை ஆகியவை குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன
இது தவிர மலையாள மொழியில் வல்லம்,வத்தல்,வஞ்சி என்று படகுகளைக் குறிக்கின்ற சொற்களெல்லாம் பண்டைய தமிழ்ச் சொற்களேயாகும்
சரித்திர காலத்துக்கு முன்பிருந்தே பயன்பாட்டில் இருந்து வரும் இன்னொரு வகையான படகு தமிழ் மொழியில்
' பரிசல் ' என்று அழைக்கப்படுகிறது.
பண்டைய தமிழ் இலக்கிய நூலான ' அகநாநூறின் ' சில செய்யுள்கள் தமிழர்களின் தோணிகள் அளவில் பெரியதாக வும் அதிக அளவில் பயணிகளையும் பொருட்களையும் ஏற்றிச் செல்லத் தக்கதாகவும் இருந்ததாகச் சொல்கிறது.
பாரம்பரியமாக வேம்பு, நாவல்,இலுப்பை ஆகிய மரங்கள் நீரில் மூழ்கியிருக்கின்ற தோணியின் அடிப்பாகங்களைக் கட்டுவதற்குப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன.தேக்கு மற்றும் வெண் தேக்கு மரங்கள் பக்கவாட்டு மற்றும் மேற்பகுதிகளை அமைப்பதற்குப் பயன்படுத்தப்படுகின்றன
சாதரணமாக சிறிய தோணி ஒன்றைக் கட்டுவதற்கு ஒரு மாத காலமும் பெரிய தோணியைக் கட்டிமுடிக்க ஒரு ஆண்டு காலமும் ஆகிறது.தற்காலத்தில் சிறிய தோணியைச்
செய்து முடிக்க ஐம்பதாயிரம் ரூபாயும் பெரிய தோணியைக் கட்ட பத்து லட்சம் ரூபாயும் செலவாகிறது.
'தோ ' [ Dhow ] என்று அழைக்கப்படுகின்ற அரேபிய நாட்டுப் பாரம்பரியக் கப்பல் தோற்றத்திலும் உச்சரிப்பிலும் தமிழ்நாட்டுத் தோணியை ஒத்திருக்கிறது.சாதரணமாக தோணி ஒரு பாய்மரத்தைக் கொண்டது என்றாலும் பல பாய்மரங்கள் கொண்ட தோணிகளும் பயன்பாட்டில் இருந்து வந்தன.'
இந்த வகையிலான தோணிகள் பழங்காலத்தில் இந்தியா,பாகிஸ்தான்,அரேபியா மற்றும் ஆப்பிரிக்கக் கிழக்குக் கடற்கரைகளில் புழங்கி வந்தன.சிறிய அளவிலான தோணிகள் பன்னிரண்டு பணியாளர்களையும் பெரிய தோணிகள் முப்பது பணியாளர்களையும் கொண்டிருந்தன. இவை நீண்ட அடிப்பாகத்தையும் 300 முதல் 500 டன் எடையையும் கொண்டிருந்தன.
ஒரு உடைந்த வெண்கல மணியொன்று 1836ஆம் ஆண்டில் ' வில்லியம் கொலேன்சோ' [William Colenso ] என்ற பாதிரியாரால் நியூசிலாந்து நாட்டின் வடபகுதியில் ' வாங்கரெய் ' [Whangarei ] என்ற இடத்தில் கண்டுபிடிக்கப் பட்டது.அது மாவோரி பூர்வ குடிகளால் உருளைக்கிழங்கு வேக வைப்பதற்குப் பயன்படுத்தப்பட்டு வந்தது.
அந்த மணியில் சில எழுத்துக்கள் பொறிக்கப்பட்டிருந்தன. அவை தமிழ் எழுத்துக்கள் என்று கண்டுபிடிக்கப்பட்டன. 'முகையதீன் பக்சின் கப்பலின் மணி' என்று அவை மொழி பெயர்க்கப்பட்டன.அந்த மணி ஐநூறு ஆண்டுகள் பழமையானது.அந்த மணிக்கு வில்லியம் கொலென்சொ ' தமிழ் மணி' என்று பெயரிட்டார்.
சீன நாட்டின் காண்டன் ' [ Conton ] பகுதியில் கண்டுபிடிக்கப்பட்ட சில தமிழ்மொழிக் கல்வெட்டுக் குறிப்புகள் தமிழ் மக்கள் உலகம் முழுவதும் நீண்ட பயணம் செய்திருப்பதை உணர்த்துகின்றன.
சமீப காலத்தில் இந்திய நாட்டை ஆங்கிலேயர்கள் ஆட்சி செய்தபோது வ.உ .சிதம்பரம் பிள்ளை தூத்துக்குடியிலிருந்து கொழும்புவிற்கு வியாபாரக் கப்பல் சேவையைத் துவங்கி 'கப்பலோட்டிய தமிழன்' என்று பெயர் பெற்றார்
தற்காலத்தில் தோணிகள் கண்ணாடி இழைப் பொருட்களால்
தயாரிக்கப்படுகின்றன.சக்தி வாய்ந்த இயந்திரமும் செலுத்துச் சக்கரமும் இணைக்கப்படுகிறது.
தமிழ் மக்கள் உலகுக்கு அளித்த மற்றுமொரு மதிப்பிட முடியாத பரிசு 'கட்டுமரம்'.இரண்டு அல்லது மூன்று மரத் துண்டுகளை இணைத்து கயிறால் கட்டப்பட்டதுதான் கட்டுமரம்.இது ஒரு மனிதனை மட்டுமே சுமக்கக் கூடிய அளவுக்கு சிறியது.அதில் இருப்பவரின் கால்கள் கூட பெரும்பாலும் நீரில்தான் இருக்கும்
தமிழ்நாட்டின் தூத்துக்குடி மாவட்டத்தில் உள்ள 'பரவர்கள்' என்ற மீனவ மக்களே பண்டைக்காலத்தில் கட்டுமரங்களைப் பயன்படுத்தியிருக்கின்றனர்.ஆரம்ப காலங்களில் கட்டுமரங் களைச் செலுத்த துடுப்புகள் பயன்படுத்தப்பட்டன. நாளடை வில் நீண்ட தூரம் பயணம் செய்யும் நோக்கத்தோடு பாய்மரங்களும் இணைக்கப்பட்டன.
இன்று உலகம் முழுவதும் பயன்படுத்தப்படுகின்ற 'கட்டமரான்' [Cattamaran ]என்ற ஆங்கிலச் சொல் இணைத்துக் கட்டப்பட்ட மரம் என்று பொருள் தருகின்ற கட்டுமரம் என்ற தமிழ் வார்த்தையிலிருந்தே வந்தது.தமிழ்நாட்டுக் கட்டுமரங்கள் தம் பழைய அமைப்பிலிருந்து கொஞ்சமும் மாறாமலேயே இருக்கின்றன.
மீனவர்கள் கட்டுமரத்தின் துணையோடு தனி மனிதனாகக் கரையோரக் கடலுக்குள் சென்று மீன் பிடித்துத் திரும்பு கிறார்கள். இணைத்துக் கட்டப்பட்ட அந்த மரத்துண்டுகளை நம்பி பல குடும்பங்கள் கரையில் காத்திருக்கின்றன.
கட்டுமரங்கள் ஒன்றுக்கும் மேற்பட்ட அடிப்பாகங்களைக் கொண்டவை.தற்போது உலகம் முழுவதும் பயன்பாட்டில் உள்ள பல்வேறு வகையான கட்டுமரங்கள் பாலினேசியப் பூர்வகுடி மக்களின் கட்டுமர அமைப்பினை அடிப்படையாகக் கொண்டிருந்தாலும் அவை அனைத்தும் கட்டுமரம் என்ற தமிழ்ப் பெயராலேயே அழைக்கப் படுகின்றன.
பதினைந்தாம் நூற்றாண்டுக் காலத்தில் தமிழ்ச் சோழ மன்னர்கள் பலம் வாய்ந்த கடற்படையைக் கொண்டிருந் தார்கள்.அவர்களுடைய பெரும்பான்மையான கப்பல்கள் கட்டுமர செயல்பாட்டின் அடிப்படையிலேயே உருவாக்கப் பட்டிருந்தன.சோழர்களின் சில கப்பல்களின் சிறப்புகளைக் காண்போம்.
'தரணி' -ஆழ்கடல் போர்களில் இந்த வகைக் கப்பல்கள் பயன் படுத்தப்பட்டன
'லோலா '- காவல் பணிகளுக்கும் சிறு அளவிலான தாக்குதல் களுக்கும் இவை பயன்பட்டன.
'வஜ்ரா '- இவை இலகு ரக ஆயுதங்களைத் தாங்கி விரைவான தாக்குதல்களில் ஈடுபட்டன.
'திரிசடை ' -இது மூன்று பாய் மரங்களைக் கொண்டிருந்தது. வேகம் குறைவு என்றாலும் இந்தக் கப்பல் கனரக ஆயுதங் களைத் தாங்கி பல்முனைத் தாக்குதல்களில் பயன்படுத்தப் பட்டது.
ராஜ ராஜ சோழன் தனது கப்பல்களைக் கட்டும் பணியில் அரேபிய மற்றும் சீன நாட்டுப் பொறியாளர்களை அமர்த்தியிருந்ததாக ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன. தீப்பந்து களை வீசக்கூடிய சீன நாட்டுப் பொறியமைப்பை சோழக் கப்பல்கள் பெற்றிருந்தன.இந்த மாதிரியான சிறப்புகளால் சோழர்கள் இலங்கை, மலேயா, இந்தோனேசியா , கம்போடியா ஆகிய நாடுகளின் மீது கடல்வழி படையெடுப்புகளை நடத்தி கி.பி 984க்கும் 1042க்கும் இடைப்பட்ட காலங்களில் அந்நாடுகளை ஆட்சி செய்தார்கள்.
சிறப்பான கடற்படையைக் கொண்டிருந்த ராஜேந்திர சோழன் கி.பி 1007 ஆம் ஆண்டில் ஸ்ரீவிஜயப் பேரரசு மீது படையெடுத் தான்.எதிரியின் கடற்படையை அழித்தது மட்டுமல்லாமல் ' கெடா ' பகுதியைக் கைப்பற்றி மலேயா தீபகற்பத்தில் சோழ ஆட்சியையும் நிறுவினான்.
பூம்புகார் நகரிலிருந்து பத்தொன்பது கல் தொலைவில் கடலுக்குள் கண்டெடுக்கப்பட்ட கப்பலின் சிதைவுகள் கி.பி 200- 848க்கு இடைப்பட்ட காலத்தைச் சேர்ந்த சோழர்களின் கப்பலைச் சேர்ந்தவை என்று ஆய்வுகள் தெரிவிக்கின்றன. இந்தியத் தொல்பொருள் ஆய்வுத் துறையினர் இந்தச் சிதைவுகளை மாதிரியாகக் கொண்டு அந்தக் கப்பலின் அடிப்பாகத்தைச் செய்து அதை திருநெல்வேலி கடல்சார் அருங்காட்சியகத்தில் காட்சிக்கு வைத்துள்ளார்கள்.
சோழர் காலத்தைச் சேர்ந்த கப்பலின் உருவங்களைக் கொண்ட கற்சிற்பங்கள் கம்போடிய நாட்டு ' அங்கோர்வாட் '
Anghorvat ] கோவிலிலும் இந்தோனேசிய 'போரோபுதுர்' [Poropudur ]
கோவிலிலும் இருக்கின்றன.இவை சோழர்களின் கப்பல் கட்டும் திறனை பறைசாற்றுகின்றன.
இந்தோனேசியாவிலுள்ள பாலித்தீவு இன்றளவிலும் அழியாது வேரூன்றிய தமிழ்க் கலாசாரத்தைக் கொண்டிருக் கிறது.எண்பத்தேழு கல் நீளமும் ஐம்பத்தாறு கல் அகலமும் மட்டுமே கொண்ட இத்தீவில் நான்காம் நூற்றாண்டு முதல் ஒன்பதாம் நூற்றாண்டுக்குள்ளாக தமிழர்களால் கட்டப்பட்ட இரண்டாயிரம் கோவில்கள் உள்ளன.
' யோக்யகர்த்தா ' [ Yogyakarta ] நகரில் அமைந்துள்ள ; பிரம்பனான் கோவில் ' [ Perumpanan ] அங்கே ஆட்சி புரிந்த தமிழ் மன்னர்களின் கட்டிடக் கலைத்திறனுக்கு ஒரு அழிக்க முடியாத ஆதாரமாகத் திகழ்கிறது.
பதினான்காம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த தமிழ் மரக்கலங்கள் எழுநூறு பேர் வரையில் ஏற்றிச் செல்லத் தக்கதாக இருந்தன.தமிழ் மக்கள் கப்பல் கட்டும் கலையில் தேர்ச்சி பெற்றிருந்ததையும் அவர்கள் சிறந்த மாலுமிகளாக இருந்ததையும் இது எடுத்தியம்புகிறது.
சோழர் காலத்து வணிகர்களான 'திசை ஆயிரத்து ஐநிருவர்' இந்த வகைக் கப்பல்களில் தம் பொருட்களை ஏற்றிச் சென்று உலகம் முழுவதும் வணிகம் செய்து வந்தனர்.இன்னுமொரு பழங்கால வணிக அமைப்பினர் ' மணிக்கிராமம் செட்டி'களா வார்கள்.எட்டுத் திசைகளும் பயணம் மேற்கொண்டு வணிகம் செய்த இவர்களைப் பற்றி ஏராளமான பதிவுகளும் குறிப்பு களும் உள்ளன.
சாகசப் பயன்கள் புரிந்த 'வலங்கை' மற்றும் இடங்கை'என்று அழைக்கப்பட்ட வணிகர்கள் குதிரைகள், யானைகள், ரத்தினக் கற்கள் ,வாசனைத் திரவியங்கள் மற்றும் மருந்துப் பொருட்கள் வணிகம் செய்ததையும் அறிகிறோம்.
தமிழ் வணிகர்களின் பெருங்கப்பல்கள் இந்தியப் பெருங்கடல் மற்றும் பெர்சிய வளைகுடா மட்டுமின்றி செங்கடல் பகுதிகளிலும் மத்திய தரைக் கடல் மற்றும் எஜியான் கடல்களிலும் வலம் வந்தன.தமிழ் வணிகர்கள் முதலில் பஹ்ரைன் நாட்டில் தங்கி அதன்பிறகு அங்கிருந்து 'மெசபடோமியா' என்றழைக்கப்பட்ட தற்போதைய ஈராக் நாட்டின் பல பகுதிகளில் குடியிருப்புகளை அமைத்ததாக சரித்திர ஆசிரியர்கள் விளக்குகின்றனர்.
டைக்ரிஸ்,யூப்ரடீஸ் நதிகளுக்கிடையே அமைக்கப்பட்ட சோழர்களின் குடியிருப்புகள் சோழதேசம் என்று அழைக்கப்பட்டன.காலப்போக்கில் சோழதேசம் என்ற சொல் உச்சரிப்பு மருவி 'சல்தே' [Chaldea ] என்றானது.
இறந்து பதம் செய்யப்பட்ட எகிப்தியர்களின் உடல்களில் [Mummy] இருந்த துணிகளில் இருந்த இந்தியச் சாயமும் [Indian ink]
'பிர்ஸ் நிம்ருட் ' [Pirs Nimrut ] என்ற இடத்தில் இருந்த 'நெபுகட் நெஸ்ஸா [ Nepukatnezza ] மன்னனின் மாளிகையிலும் 'உர்' [Ur ] என்ற இடத்தில் இருந்த நிலாக்கடவுள் கோவிலிலும் கண்டெடுக் கப்பட்ட தேக்கு மரத்துண்டுகளும் தென்னிந்தியா விலிருந்தே கொண்டு செல்லப்பட்டிருக்கின்றன. இவை களெல்லாம் மேற்கு நாடுகளுடனான தமிழர் வணிகத் தொடர்புகளை விளக்குகின்றன.
பண்டைய பிராஹ்மி தமிழ் எழுத்துகள் பொறித்த சில உடைந்த பானைத் துண்டுகள் 'க்வாசிர் அல் க்வாடிம்' '[Quseir-al-Qadim ] மற்றும் 'பெரினிகே ' [ Bereneke ] ஆகிய எகிப்திய செங்கடல் துறைமுகங்களில் அகழ்ந்தெடுக்கப்பட்டன.இந்த எழுத்துக்கள் முதலாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்தவையாகும். இந்த எழுத்துக்கள் 'உறிப்பானை' என்ற தமிழ்ச் சொல்லைக் குறிக்கின்றன.
துவக்க நூற்றாண்டுகளில் செங்கடல் வழியாக தமிழ் நாட்டுக்கும் ரோம் நகருக்கும் இடையே இருந்த வியாபாரத் தொடர்புகளுக்கு இந்தக் கண்டுபிடிப்புகள் அழுத்தமான ஆதாரங்களாகத் திகழ்கின்றன.
செங்கடல் பகுதிகளில் தமிழ் மொழியின் வளமைக்கு மற்றுமொரு சான்றும் உள்ளது.'ஆக்ஸிரிங்கஸ் பேப்பிராய் ' [Oxyrhynkas papyri '] என்ற பண்டைய கிரேக்க மொழி நாடக வடிவத்தின் கதாபாத்திரங்கள் ஒரு தென்னிந்திய மொழியில் அநேகமாகத் தமிழ் மொழியில் பேசியதாகக் கல்வியாளர்கள் தெரிவிக்கின்றனர்.அந்த உரையாடல்களில் ஏறத்தாழ 1800 கடல் சார்ந்த தமிழ் மொழி வார்த்தைகள் இருந்ததாக தமிழ் மொழி வல்லுனர்கள் கூறுகின்றார்கள்.
இது தவிர தென் அமெரிக்காவில் வாழ்ந்த புகழ் பெற்ற 'மாயன்; பூர்வகுடி மக்களின் முன்னோடிகள் உண்மையில் பண்டைக்காலத்து தமிழ்க் கடலோடிகளே என்ற கருத்தும் சரித்திர ஆராய்ச்சியாளர்களிடையே நிலவுகிறது.மாயன் மக்களின் கருத்த நிறமும்,அவர்களுடைய கற்சிற்பங்களில் காணப்படும் தலைப்பாகை அணிந்த மாவுத்தர்களுடன் கூடிய இந்திய யானை உருவங்களும் ,தமிழ்நாட்டின் தாய விளையாட்டை ஒத்திருக்கும் அவர்களின் சித்திரங்களும், தமிழர்களின் கட்டிடக்கலையை ஒத்த அவர்களின் கல் கட்டுமானங்களும் இந்தக் கருத்துக்கு உறுதியான சான்று தருகின்றன
' மார்க்கோ போலோ ' என்ற ஐரோப்பியக் கடலோடி 1292 ஆம் ஆண்டைச் சேர்ந்த இந்தியக் கப்பல்களைப் பற்றிச் சொல்கிறார்.
'மரத்தால் அவை கட்டப்பட்டிருந்தன.ஒவ்வொரு பாகமும் நல்ல முறையில் பலகைகள் பொருத்தப்பட்டு இரும்பு ஆணிகளால் இணைக்கப்பட்டிருந்தன.காய்ந்த சுண்ணாம்பும் தாவர இழைகளும் கலந்த கலவையில் எதோ ஒரு மரத் திலிருந்து எடுக்கப்பட்ட எண்ணெய் சேர்க்கப்பட்டு உறுதியாக் கப்பட்ட பூச்சு கப்பலின் அடிப்பாகத்தில் பூசப்பட்டிருந்தது.'
பதினைந்தாம் நூற்றாண்டைச் சேர்ந்த தமிழ்க் கப்பல்கள் அடுக்குகளாகக் கட்டப்பட்டன.கப்பலின் ஒரு பகுதி சேதமடைந்தால் கூட பாதிப்பு எதுவுமின்றி தொடர்ந்து பயணம் செய்யும் வகையில் அது இருந்தது.
அந்தச் சமயத்தில் இந்தத் தொழில்நுட்பத்தை ஐரோப்பியர் கள் அறிந்திருக்கவில்லை.இதுவே மிக முன்னேறிய தற்காலத் தொழில் நுட்பத்துக்கு முன்னோடியாக அமைந்தது. தமிழர் கட்டுமரங்களின் இத்தகைய சிறப்புகளை ஐரோப்பியர் கள் அறிந்து கொண்டனர்.பிறகு அது ஐரோப்பாவிலிருந்து அமெரிக்காவுக்குப் பரவியது
1877 ஆம் ஆண்டில் ' நத்தானியேல் ஹெர்ஷொப் ' [Nathaniel Hershoffe] என்ற அமெரிக்கர் தனது சொந்த கட்டுமர மாதிரியை உருவாக்கினார்.
காலம் செல்லச் செல்ல கட்டுமரத்திலிருந்து நீர் விளையாட்டுப் படகுகளும் உல்லாசக் கப்பல்களும்,சரக்குக் கப்பல்களும், நவீன போர்க் கப்பல்களும் உருவாகின
மனிதனின் நாடு பிடிக்கும் ஆர்வமும் பொருள் சேர்க்கும் ஆசையும் மேலும் மேலும் தேவைகளை அதிகரித்து அதன் மூலமாக படகுகளின் உருவமும் தொழில் நுட்பமும் விரைவாக மாறிக்கொண்டே சென்றது.அதிவேகமாக நிகழ்ந்த தொழில்நுட்ப முன்னேற்றத்தின் விளைவாக அணுசக்தி நீர்மூழ்கிகள் முதல் பிரமாண்ட சொகுசுக் கப்பல்கள் வரை உருவாக்க முடிந்தாலும் இது எல்லாவற்றுக்கும் தோணி மற்றும் கட்டுமரத் தொழில்நுட்பங்களே அடிப்படையாக அமைந்தன என்ற உண்மையை மறுக்க முடியாது.
தோணி மற்றும் கட்டுமரத்தின் கண்டுபிடிப்பு மனித நாகரிகத்தில் மிகப்பெரிய விளைவுகளை ஏற்படுத்தியது மட்டுமல்லாது உலகப் பொருளாதார முன்னேற்றத்திலும் பெரும் பங்கு வகிக்கிறது.மனித சமுதாயத்தின் இந்த மிகப்பெரிய கண்டுபிடிப்புகளை உருவாக்கியதில் நாம் கொண்டுள்ள பங்குக்காக தமிழர்களாகிய நாமும் பெருமை கொள்ளலாம்.
தமிழர் வீரம் (ஆசிரியர் டாக்டர் ரா. பி. சேதுப்பிள்ளை, பி.ஏ.,பி.எல்.)
1. தமிழர் வீரம்
1. தமிழ்க் கொடி யேற்றம்
தமிழன் சீர்மை
தமிழன் என்றோர் இனம் உண்டு; தனியே அதற்கொரு திறம் உண்டு. அத்திறம் முன்னாளில் தலை சிறந்து விளங்கிற்று. "மண்ணும் இமையமலை எங்கள் மலையே" என்று மார் தட்டிக் கூறினான் தமிழன். "கங்கையும் காவிரியும் எங்கள் நதியே" என்று இறுமாந்து பாடினான் தமிழன். "பஞ்சநதி பாயும் பழனத் திருநாடு எங்கள் நாடே" என்று நெஞ்சம் நிமிர்ந்து பேசினான் தமிழன்.
தமிழன் ஆண்மை
ஆண்மை நிறைந்தவன் தமிழன். அந்நாளில் அவன் வாலாண்மையால் பகைவரை வென்றான்; தாளாண்மை யால் வன்னிலத்தை நன்னிலமாக்கினான்; வேளாண்மை யால் வளம் பெருக்கினான். இது மூவாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முன்னே வாழ்ந்த தமிழன் நிலை இன்றும் வடநாட்டில் அவன் கை வண்ணம் மண்ணுள் மூழ்கி மறைந்து கிடக்கின்றது. இந்தியாவின் எல்லைப்புறத்திலுள்ள பெலுச்சியர் நாட்டிலே தமிழ் இனத்தைச் சேர்ந்த மொழியொன்று இன்றளவும் வாழ்கின்றது.
தென்னாடு - தமிழ்நாடு
உயர்ந்தவர் தாழ்வர்; தாழ்ந்தவர் உயர்வர். இஃது உலகத்து இயற்கை. அந்த முறையில் படிப்படியாகத் தாழ்ந்தான் தமிழன்; வளமார்ந்த வட நாட்டை வந்தவர்க்குத் தந்தான்; தென்னாட்டில் அமைந்து வாழ்வானாயினான். அந் நிலையில் எழுந்தது, "வடவேங்கடம் தென்குமரி ஆயிடைத் தமிழ் கூறும் நல்லுலகம்" என்ற வாசகம்.
The Banas
THE BANAS.
BY
Archaeological Assistant, Madras Museum.
It is indeed a matter for gratification that the name Bana or Vana,
as it is called in Tamil, is found in the inscriptions of most of the dynasties
of South India that held sway over the country from about 345 A.D. to 1500 A.D.
To pursue the history of those people who were called the Banas or the
Vanarayars is therefore a pleasant quest for any student, much more so to the historian
as while dealing with the Banas he has to deal with a race of feudatories that
served almost all the important powers of South India.
Unfortunately for these Banas, they should have started under an
evil star, for they not only began as subordinate officials in charge of the
administration of portions of the kingdom but continued almost throughout to be
just feudatories of the ruling powers and nothing more till about 1500 A.D. Now
they were the vassals of the Kadambas of Banavasi; then of the Western
Calukyas. When the Pallavas of Kanclpuram were in power they swore their
allegiance to them. So did they too to the Nolamba-Pallavas, After the decline
of they transferred their allegiance Pallava power they became the vassals of
the Colas and later on when the Pari$ya became powerful to the latter* We say
that they should have started under a bad star because, though they never
preferred to be submissive and though consequently their restlessness was often
visible in sporadic attempts to regain their independence, especially when any
one ruling power was waning, they' never gained their end. Instead, reactionary
forces set in and the Banas found themselves, after every sporadic attempt at
independence, more submissive, with the difference that instead of Master
Pallava they had Master Coja or Panclya to obey now. Like the Sambuvarayans whg
were Cola" feudatories, they indicated their subjection to the ruling
powers by employing the" names of the kings and the princes of the ruling
family as their aliases 1 . This they did so long as they were forced to retain
their subordinate character.
This feudatory family " which played an important part in the
ancient history of Southern India " claims descent from the demon Mahabali
(Mahavali) and his son Bana, whence it is called the Bana family. The Bana
crest was a bull, the banner bore the emblem of a black buck and their dram was
called References to the Banas are made in inscriptions dating from very early
times. The earliest mention is in the Talagunda inscription of the Kadamba king
Kakusthavarman (430-450 A.D.) in which it is said that Mayurasarman, the first
Kadamba king (345-370 A.D.) was helped by an ally of his called "Brhad Bana
in his fight with the Pallavas in the forests of Sri Parvata and that he levied
tribute from this "Brhad Bana" as well as from other kings 3 . It
would appear that the territory of this i( Brhad Bana" was very near ri
Parvata, i.e^ the present Srlsailam in the Kurnool district.
From the Mallohalli plates 4 we learn that the progenitor of the
Ganga line, the illustrious Konganivarman (425-450 A. D,) was "a wild fire
in consuming the stubble of the forest Bana ", while the Hastimalla plates
5 state that the Gaiiga king Kongani (Konganivarman) was "consecrated to
conquer the Bana-mandala". In the Devarhalli plates 6 it is narrated that
the a Bana-kula " was confounded by "the Nirggunda Yuvaraja Dunthi
".
The term "Brhad Bana " in the Talagunda inscription corresponds
to the Tamil term Perum-Bana of the territorial term Ptnnx-bSnappadi. It was by
the latter term that the Bana dominions were denoted. This takes us to the
question what exactly the Bana capital was and where the Bana territory was located.
According to tradition the Bana capital was known as Panripnri,
whose other forms were Prapurt, Parvtyura, Parivai, Parvai, Parvi, Parivaipura,
Parimpun and Parigipura. Indeed the last term, Pangipura, has led the late Rai
Bahadur Venkayya to identify it with Parigi in the Hindupur Taluk of the Anantapur
District 1 . The claim of Tiruvallam in the North Arcot District for the Bana
capital, in as much as it was also known by the appellation Vdnapuram, is
easily explained by him as merely meaning that Tiruvallam was one of the
important towns, if not the capital, of the Bana territory. Long after the
Banas had ceased to rule, their scion, wherever they were, claimed to be lords
of Parivipitra and of Nandagiri, another equally important place. Nandagiri is
the present Nandidmg in the Chikballapur Taluk, Kolar District, Mysore, The
fact that most of the inscriptions of the Banas have been found in the Arcot, Kolar,
Anantapur, and Kurnool districts makes one believe that the term Perumbdnappddi
which denoted the Bana territory was applied to the large tract of territory
with Srisailum in the north, Kolar and Punganur in the west, Kalahusti in the
east and the river Palar in the south. In the north they appear to have been
the governors of the Pallava territory till the latter were driven clown by the
western Calukyas in the latter part of the 6th century A.D. And when the
Calukyas became powerful they transferred their allegiance to them. They are
often heard of as participating in petty cattleraids and skirmishes. Sometimes
they are actually seen participating in frontier wars 2 .
The Bana territory was also known as Vadugavali-mgrku, mdu^amtiyin-merku,
Va$ufwali 12000, and also in Sanskrit as Andhrdtpathahpascintato ksitih, i.e.,
" the land to the west of the Andhra road or of the country called
Andhrapatha ". Vaduga va&mlzkn, is a Tamil rendering of the Sanskrit
form used here. The Vaclugas are taken to be Kanarese by some 3 , but it is
more reasonable to take them to be the Tclugus to whom the name is more
commonly applied by the Tamils, Venkayya identifies Vadugar-merku with a
portion of the modern Ceded Districts, which alone would strictly be situated
to the west of the Andhra country 4 . Even to-day the Telugus regard the Ceded
Districts as situated to the west of the Andhra country. Venkayya's identification
is strengthened by the fact that "the Pallava dominions originally
extended into the Ceded Districts and that the Banas were also ruling some
frontier province in that part of the country during the time of the Kadamba
king Mayurasarman ". The, rise of the western Calukya power in the 7th
century acted as a check not only to the Pallava power in the Telugu country but
also to that of the local Banas who appear to have guarded the Pallava
territories there. Consequently the Banas, as Venkayya supposes, were forced
into the northern portion of the North Arcot district 1 .
The Banas
and ike Calukyas.
We have already seen that Srisailam was in the vicinity, it not
the actual seat of the territory of Brhacl Bana ", a contemporary of
Mayurasarman. And we know that grisailam is in the Kurnool district, one of the
Ceded Districts and that on its southern border lies Gooty. It was in the Gooty
province that the earliest known inscriptions, one of them dated, of the Banas
were discovered in 1920 2 . All the three inscriptions are the records of the
western Calukya king Vijayaditya Satyasraya Prthylvallabha who ruled from 696
to 733-34 A.D. The first two (nos. 333 and 343) are in archaic Kanarese while
the third (no. 359) is in archaic Telugu. These three inscriptions are from
different places in the Gooty Taluk of the Anantapur District. The first record
(no. 333) registers a grant of land made by Vikramaditya, while Banaraja was
ruling over the Turamara-Visaya. The second inscription (no. 343) records the
gilt of the village of Nadanuru and certain taxes in the country of Banaraja.
The third inscription (no. 359), which is an important record, is assigned to
the same Vijaya- ditya Satyasraya Sri Prthvivallabha and is written in Telugu. It
refers to a fight between the governors of Turamara-Visaya belonging to
Vikramaditya Bali Indra Banaraja, son of Bali- kulatilakaNarasimhaBanadhiraja
and the lords of Pulagicheruvu. Being dated in the 23rd regnal year of
Vijayaditya it may be assigned to 719-720 A.D. In the fight referred to in this
record it appears that the rulers of the Turamara Visaya were defeated by the
chief Vikramaditya Bali Indra Banaraja, son of Narasirhha Banadhiraja, who
acted on behalf of the king, Vijayaditya. We also learn that Vinayadttya, the
father of Vijayaditya of the present record, had encamped in 692 A.D. at a
village called Citrasedu in the Toramara-Visaya 1 . Citrasedu is the modern
Chitracheclu in the Gooty Taluk and Toramara-Visaya is certainly the Turamara-Visaya
of the record under discussion. The country now covered by the Gooty Taluk
should have formed the ancient Turamara-Visaya, which about 719-20 A.D., the
date of the present record, was governed by a Bana chief, Vikramadilya Bali Indra,
in the name of the western Calukya Vijayaditya Satyasraya. The mention of a
fight with the rulers of this Visaya in the time of Vijayaditya suggests
clearly that this part of the country was invaded by enemies (probably the
Pallavas or their teuclutories from the south- easi of it) some time between 692
and 720 A.D. and temporarily occupied by them. The Bana chiefs mentioned above,
governed this territory as vassals of the western Calukya kings as shown by
other inscriptions" 2 .' And Viknuiuulilyji Bali Indra probably owed his
alias "Vikramaditya" to the fact that he was a feudatory of the
western Calukyas, the grand-father of Vijayaditya being Vikramadilya.
The Banas
and the Pallavas.
In the following century we find the Banas changing their
allegiance to the Pnlbvas and moving down from the Gooty tract to the northern
part of the modern North Areot District Most of their inscriptions of this
period arc found in the present Chittoor region. For a long time the chronology
of these Pallava feudatories was almost obscure. But toduy it is no longer
possible to complain of dearth of materials. The information given by the
Gudimallam plates of the Bana Viknimaclitya II, when combined with the information
found in other records such as the Udayendiram plates of Viknmificlilyji 111,
live Bana inscriptions (stone) fnom Gudimallam, Gulganpode stone inscriptions
and the Mudiyanur plates gives us a connected, genealogy of these Banas as
indicated in the follow- ing table;
Leaving aside the mythical personages in the Bana genealogy We get
the following historical persons who were occupying the North Arcot district
between roughly 700 to 970 A.D., most of them being feudatories of the later
Pallavas beginning with Nandivarman Pallavamalla :
1.
Nandivarman or
Jayanandivarman.
2.
Vijayaditya-Deva L
3.
Malladeva alias
Jagadekamalla.
4.
Jayameru Vikramaditya I
Banavidyadhara.
5.
Prabhumeru Vijayaditya
II.
6.
Vikramaditya II.
7.
Vijayaditya III
Pugalvippavarganda.
8.
Vijayabahu Vikramaditya
III.
Luckily we have ample materials in the shape of inscriptions regarding
the above 8 persons.
1.
Nandivarman or
Jayanandivarman Should have receiv- ed this name as being a feudatory of
Nandivarman Pallavamalla. From an inscription dated in the 62nd regnal year of
Nandivikra mavarman we learn that the Pallava king of that name had an unnamed
Mavali-Vanaraya as his feudatory 1 . Though Venkayya has identified this Pallava
with Nandivarman III, the son of Dantivarrnan 2 , it is clear, in the present
state of our knowledge of Pallava history, that the long reign extending to 65
years with which Nandivarman Pallavamalla is associated would warrant the Nandivikramavarman
of the inscription under discussion being identified with Nandivarman
Pallavamalla (714-778 A.D.).
2.
Vijayaditya-deva I was a
feudatory of Dantivarrnan, the son and successor of Nandivarman Pallavamalla as
is evident from one of the Gudimallam inscriptions 3 dated in the 49th regnal
year of Dantivarman (778-829 A.D.). In this, a Bana chief, Vijayaditya Mahavali
Vanaraya is said to be a feudatory of Dantivarrnan.
3.
Malladeva. We know of
this chief from an inscription 1 , and from the Mudiyanur plates professing to
be dated in the Saka year 261 (338 A.D.) and consequently declared spurious. If
we discard the date furnished by the latter plates there seems to be no
objection to admit its evidence. The plates say that Nandivarman was of the
Mahabali race and that he was succeeded by his son Vijayaditya deva, who was
succeeded by Malladeva who bore the titles Vadhiivallabha and Nandivarman, and resembled
the Bodhisattva "a very uncommon and ancient looking allusion". If we
admit the evidence furnished by these spurious plates we have to admit two
things, that he bore the title Vadhiivallabha and that he took on himself the
name Nandivarman to mark his subjection to the Pallava Nandivarman, who in this
case is surely Nandivarman III, (829-853 A.D.) the son of Dantivarman.
4.
Jayameru VikramGditya I
Banctvidyadhara. This chief, who was also a Pallava feudatory, entered,
however, into a matri- monial alliance with the Gangas. He married Kunclavvai, the
daughter of Pratipati-Araiyar, i. e., of the Ganga king Prthvipati I*, who was
a contemporary of the Rastrakuta king Amoghavarsa I and of the Pandya king Varagunas.
There are three inscriptions speaking of his connection with the Pallavas,
thereby corroborating the evidence with regard to his date furnished by the
Ganga alliance alluded to above. If the Ganga alliance indicated that this'Bana
should be assigned to the third quarter of the ninth century the inscriptions
speaking of his connection with the Pallavas prove this point. Of the three
inscriptions, two are of Nandivarman III and the third of Nrpatunga. The first
which is dated in the I/th regnal year of Nandivikramavarman< speaks of a
Vikrama- ditya Mavah Vanaraya as a feudatory of the Pallava king. The ve S
ffheSameB ^ chief and is dated in the 23rd identilied with yea of Nrpg ( "
ITT j '' & * on and suc cessor of HI and speaks of a Vanavidyadhara
MahabaliVanaraya, who can be identified with this Bana chief*. This .nscription
contains the usual prasasti attendant on almost every Bana inscription, viz.,
sakalajagat-trayabhivanditci-surasuradhisa- ParamShara-pratihGrikrta-Mahabahkuldtibhava,
from which we learn that Mahabali, the progenitor of the Bana race was made
door-keeper by Paramesvara (Siva). It also contains the reference lo the Bana
territory by the term Vadugavaljyin-merkn.
5.
Prabhumeru Vijayaditya
II. He is referred to in an inscription 2 as the son of Vanavidyadhara and his
queen Maha-devi-Adigal alias Maraka-madigal. This inscription being dated in
Saka 820 (898 A.D.) and containing no reference to the Pallavas proves that by
Saka 820 the Banas had no masters and that our Vijayaditya was not a Pallava
feudatory but an independent king. Fortunately for him he lived at a time when
the Pallava power had almost waned. To denote his independence his records are
dated in Saka years. One, as we have seen was dated in Saka 820. Another is
dated Saka 827 (90S A.D.) and is a record of a Bana called Vijayaditya Vanaraya
who is identical with Vijayaditya II. A few inscriptions discovered in the Punganur
Zamindari of the North Arcot District make mention of
Mahavali--Banarasa-Vikramaditya-Banakandarpa-Jayameru, Mahavali-Vanarasa-Banavidyadhara,
and Mahavali-Vanarasa- Fyayffldajifl-VIracuiamani-Prabhunieru. The third Bana
in the list can be identified with Prabhumeru Vijayaditya II, while the first
two are identical with Vijayaditya II's father, Jayameru Vikramaditya I
Banavidyadhara. From these inscriptions we also learn that Vijayaditya II had
the title < vlraculatnani '. One of these inscriptions speaks of a battle
fought at Soremati, to capture which Vijayaditya II, or more probably his
father allied with the Vaidumba king Ganda Trinetra and opposed on behalf of
the Permanadi (I.e., the western Ganga king) the Nolamba king (Vira-Mahendra?),
and Racamalla and Mayindadi*. A Bana bearing the title " mracUlaviani"
and therefore identical with Vijayaditya II, is said to have repelled a raid
made on Koyatur ,-.,Laddigam in the Punganur Zamindari, by Kaduvatti-Mutta- rasa,
a general of a Nolamba (Vlra-Mahendra?). The fight with Kaduvatti-Muttarasa is
attested to by one of the Gulganpode ins- criptions, in which it is stated that
" by order of Prabhumeru, a hero fought against the Kaduvatti force"
1. The title Prabhumeru in this inscription removes all doubts on the point and
proves that the raid on Koyatur was indeed made in the reign of Vijayaditya II.
2 Vijayaditya II appears to have ruled till 910 A.D. An inscription from
Manigatta-Gollarahalli 3 attests to a Bana called Bejeyicta (Vijayaditya)
Banarasa, who is none other than Vijayaditya II, ruling in Saka S' : l (909
A.D,). The next year, however, Saka 832 (910 A.D.) witnesses his death as is
proved by an inscription in Tamil found on a hero-stone from Cendattur recording
the death of Mavali-Vanarayar alias Kudiparitandikka- manar, whom I identify
with our Bana, in a cattleraid at Cendattur 4 .
The Banas
and the Colas.
6. Vikramaditya. How long he ruled; it is not easy to ascertain.
But it was during his reign that the Banas lost the little independence that
they had got in the reign of Jayameru Vikramaditya I. The Cola Vira-Narayana
Parantaka I (907-952 3 A.D.) is said to have suddenly "uprooted by force
two lords of the Bana kings " 5 . Though we are in the dark as to who the
two Banas were that were uprooted and whether they were uprooted simultaneously
or in succession, we learn from other sources that the Coja Parantaka I
conquered the Bana kingdom (probably only a part of it) and made it over to his
Ganga feudatory Prthivlpati II Hastimalla in or before A.D. 915-16 6 , and that
the recipient was called Sembiyan Mavalivanarayan, i.e., "the Maha- valivanaraja
(who was a feudatory) of the Cola king'' 7 .
2. I have said here very little of the connection between the Banas
and the Nolambas as my friend, Mr. M. S. Sarma, who has much specialised
knowledge on this point, will shortly be publishing an article on this,
7, Vijayadilya III Pugalvippavarganda.Ths title Pugal- wippavarganda
that he bore was also borne by a brother-in-law of the Cola prince Rajaditya,
son of Parantaka I, who was killed in the battle of TakkSlam in 949 A.D.
byButuga, the western Gangsi feudatory of the Rastrakuta king Krsna III. This
Bana appears to have been a contemporary of Rajaditya, Gandaraditya and
Arinjaya, the sons of Parantaka I. We hear of a daughter of Arinjaya and sister
of Rajakesarivarman Sundara Cola Parantaka II (950-966 A.D.) being given in
marriage to a Bana king. 1
8. Vijaytihahit Vikramftditya III. According to the Udayendiram
plates this chief was a friend of Krsna-raja. Dr. Hultzseh has identified the
Krsna-raja with the Rastraktita king Krsna 111 (about A. I). 950) oi whom we
know from other sources thai he made extensive invasions of the south. The reason
for the Bana chief calling himself the "dear friend of Krsna '
(Krsnttnija-pnyah] is not far to seek. We know already that the Cola Parantaka I
gave a part of the Bana kingdom to his Ganga feudatory Prthivipati II, who was
also the recipient of the titles " Sembiyan Mavalivanarayan " and
"Ban-fulhiruja n ^t the hands of his kind lord. This Banadhiraja was therefore
a temporary usurper and a predecessor of our Banu chief. He was indeed the Cola
king's candidate for the Bana throne, while Vijayabalui Vikramaditya 111, the
legitimate ruler ol the liana throne, was the protege of the Rastrakuta king. 2
It has been supposed that the history of the Banas came almost' to
an abrupt end with the conquest of the Pcrumb&nap* piidi by Farautaka 1 and
its transference to the Gangsi Prthivi- p 4 iti 11 ItaslimuUa iu about 915-6 A,
IX This was however not the case for we learn that soon after 915-6 A. D, the
Banas seem to have, moved further south,, crossed the river Palar which was till
UHMI the soulhcrn boundary of the Perumbayappadi and acttk'd clown on the*
bunks of the river South Pennar (Pinilkinl) calling the 1 ww colony
V&nakdppadi or Vana^appadi* Vijaya- hkhu Vikramaditya 111 appears to have
ruled till about 969 A.D. In uii inscription of th Coja Atlitya II Karikala
(966-970 A, D.) a certain Vfiyakovaraiyar Virapannuar is referred to, who is ostensibly
idcnlical with Vikramaditya III 4 .
The province of Vanagappadi appears to have come into existence as
such prior to 949 A.D. 1 and the Rastrakuta Krsna III (about 950 A,D.) appears
to have given it to a Vaidumba feudatory of his. Another leudatory of Krsna
III, the Ganga Prthvi-Gangaraiyar (who was different and later than the Prthivlpati
who was a contemporary of the Cola Parantaka I) was an ally of the Banas as is
evident from his espousing the daughter of a Vanakovaraiyar. It is not clear
why the Bana territory should have been apportioned to the Vaidumba by Krsna
III, " the dear friend " of Vikramaditya III or why a Ganga should
espouse a Bana lady unless it be that the protege of the Cola Parantaka I was
the person defeated by Krsna III and his territory (L e., a part of the kingdom
that was given to him by Parantaka I) was the province handed over to the Vai- dumba
feudatory of Krsna III. The Bana lady that was espoused by the Ganga should
then be of the main legitimate line, to which Vikramaditya III belonged and
whom Krsna III was bent on restoring to his legitimate throne. Krsna 111 should
have helped Vikramaditya III along with the Ganga feudatory against the Cola
protege and the result was a grateful matrimonial alliance between the Bana and
the Ganga. We have no doubt that Vikramaditya III was almost a feudatory of
Krsna 111 just like the Vaidumba, the Ganga and other feudatories of the
latter. And Krsna, the mighty invader of the south as he was, appears to have
united these minor powers by marriage tics and the like so that they can help
him against the imperial power of the south, the Cola.
The subsequent history of the Banas under the Colas is meagre and
almost fragmentary, With the advent of Rajaraja I (985-1014 A.D.) they appear
to have become feudatories of the Colas. Though a Bana called Vana raj a
Alagamaiyan is mentioned in an inscription of Parthivendravarman from"
Tirumfil- puram it is not clear if he had become a feudatory of the
latler" who preceded Rajaraja I by perhaps a few years. 2 But of their subjection
to Rajaraja I we have proof, lor in an inscription from Jambai in the South
Arcol district a Bana with the usuii Bana titles and named Maravan
Narasiriihavarman alias Rajaraja-Vana-Kovaraiyar is mentioned as a feudatory of
Rajaraja. The fact that the Bana here has adopted the name of Rajaraja as his
alias, in accordance with the Bana custom, proves our point. About this Bana we
have it that he built a tank at Nerkunram (Vayiramega Caturvedimangalam).
In the time of Rajendra Cola I (1012-1044 A.D.), the son and
successor of Rajaraja I, we find that the Bana territory (Vanagappadi or
Vadagarai- Vanagappadi) was called Madhurantaka-valanadu. This is strictly in
accordance with the Cola custom of naming places under their subjection with
their own names and titles. And in the time of Kulottunga I (1070- 1120 A. U.)
it was called Rajendra-valanadu 1 . Kulottunga did not stop there. He named his
throne at MudigondaSolapuram Vanadhirajan 2 . The Banas appear to have taken
service under the Colas. Thus for instance Kulottunga I counted among his
officers a Vanarajan, and his son Vikrama-Cola (1118-1135 A.D.) had two, a
Mahabali-Vanaraya and a Viru-darajabhayaiikara-Vanakovaraiyan. 3 Kulotlunga III
(1178-1216 A.D.) had a Bana feudatory who was called Rajarajadevan Ponparappinan
Vanakovaraiyan of Arkalur, who is however different from his namesake who was a
feudatory of K6-Perun~ jifigadeva (1243 A.D.), for the latter, though also a
Ponparappina- Vanakovaraiyar has been identified by Venkayya with Maga-ciesan
Vanakulottaman and Viramagadan Rajarajadevan Ponparappinan Magadaipperumal
mentioned in inscriptions from the South Arcot district and Kudimiyamalai in
the Pudukottah state. The fact that he bears the alias Rajarajadevan shows his
subjection to the Cola, for we know that Kulottunga ; s son was Rajaraja III.
As regards the Bana feudatory of Ko-PeniSjiftgadeva, we have
inscriptions of his in the South Arcot district and the Pudukottah state. His
title Magadesan or Magadaipperumal has come for some discussion at the hands of
Dr. Hultzsch and Venkayya. Both connect the Magadai-mandalam referred to in one
of the inscriptions of the above chief 4 with the Makara or Magara kingdom that
the Hoysala Narasimha II is said to have conquered. While Dr. Hultzsch locates
the Magara in the Coimbatore or Salem district, Venkayya places it between
South Arcot and Trichinopoly districts. His remarks are as follows: "At
Tittagudi on the border between the districts of Trichinopoly and South Arcot
has been found an epigraph of Magadesan Ponparappina Vanakovadaraiyar recording
the gift of a village in Magadai-mandalam. Three other records from the same village
show that the district of Magadai should have been close to the village, if it
was not actually included in it. It would not be an altogether wild conjecture
to suppose that Mahara, Makara and Magara of the Hoysala inscriptions is
identical with the Magadai-mandalam ruled over by the Vanakovaraiyar mentioned
. If this identification be true, it would indicate the movement of the Banas
further south as far as the Pudukkottai state. The chief of this province who
was evidently a feudatory of the rebel Perunjinga had to be overcome before the
latter could be attacked by the Hoysala generals commissioned to liberate the
Cola king Rajaraja III from captivity." 1 When the Banas become
feudatories of K6-Perunjinga, their action only means that they show their
usual spirit of restlessness already alluded to and make a bid for independence
by making common cause with the rebel chief against the Cola Rajaraja III,
especially when the Cola power was waning.
The Banas
and the Pan'dyas
When Cola power fell in about 1250 A.D. and the Pandyas came to
rule the land, the Banas found again to their dismay that they had now Master
Pandya instead of Master Cola, for we learn from Pandya inscriptions that the
Banas had become now Pandya feudatories. 2
Most of them held office under the Pandya sovereigns in the 13th
and the 14th centuries A.D. From a few inscriptions of Jatavarman Sundara
Pandya (ace. A.D. 1251 A.D.) from Chidambaram 3 we learn that he
"inflicted a severe defeat on the Telungas at Mudugur, slaughtering them
and their allies, the Aryas, right up to the bank of the Peraru and driving the
Bana chief into the forest" 4 . Mr. Nilakanta Sastri lakes this campaign
of Sundara Pandya to have taken place some time before 1260 A.D., the enemy
against whom the campaign was primarily directed being Gandagopala, a
Telugu-Coda ruler, who was perhaps helped by the Kakatlya king Ganapati and the
Bana chieftain who is said to have been "driven into the forest." Who
this Bana chief was is not clear.
There are references in the records of Kulasekhara (ace. A.D. 1268)
and his contemporary Vira Pandya to a number of chieftains with names ending in
Vanadirayan or Mavali Vanadirayan, who were in charge of the administration of
portions of the Pandya kingdom. In later times these chieftains took advantage
of the rivalry among the Pandyan princes and the consequent weakness of the
central government to bid for freedom and to " restrict the actual rule of
the later Pandyas to the Tinnevelly district." So Ion gas they were under
the Pandya subjection they seem to have been employing the names of the ruling
kings and the princes as their aliases. This becomes also apparent from the fact
that their Pandya suzerains referred to them in terms evin- cing paternal
interest like pillai, makkal etc.
From the records of Jatavarman Sundara Pandya (ace. 1251 A.D.) we
get the name of a Bana feudatory called Parakrama Pandya Mabeli Vanadhiraya
alias Pavanangakara. 1 He was also called Makkanayanar. Another Bana chieftain
of the name Vikrama Pandya Mahabali Vanaraya-Nayanar has been assigned to this
period." 2 Jatavarman Vira Pandya (ace. 1253 A.D.) had in his service a
Mabeli- Vanarayar whom he calls Pillai Kula- sekhara. The term Kulasekhara, as
we have seen, was a mark of subjection of the Bana to the Pandya ruler, while
the term Pillai was a mark of almost parental interest that the said Pandya ruler
had for his subordinate officer. The term Kulasekhara associated with the name
of this Bana leads one to identify this Bana with a Pillai Mabali- Vanarayar,
who was serving Maravarman Kulasekhara (ace. A.D. 1268) as the latter's
governor of the province of Konadu, which formed part of the present Pudukkottah
state. Another Bana officer of both Sundara Pandya and Maravarman Kulasekhara
was entrusted with the province of Keralasinga-Valanadu, which has been
identified with a portion of the present' Ramnad district, and this Bana
appears to have enjoyed the governorship of this province from about 1251 A, D.
to 1292 A.D.
When, in the second half of the 14th century the Pandya power had
waned and the Pandyas themselves were forced to loose Madura and had to content
themselves with their southern- most possessions in the Tinnevelly district, we
find the Banas asserting themselves. It appears that Kampana, the Vijayanagara viceroy,
was assisted by the Banaraya chieftains in his final conquest of Madura, the
Pandya capital, " and these quandom feudatories of the Pandya kings
doubtless had an interest in thus restricting the range of Pandya power/' It
appears that these Buna chieftains had an easy time under the Vijayanagara monarchs
and had vast opportunities to rise to prominence.
It has not been possible to identify the Bana that is said to be
the auihor of Trivikrama-vrtti, a Prakrt grammar, though we have got the
information that he claims himself to be a descendant of the Bana family and
had the name Trivikrama- deva, whence the name of the work. But this much is
clear, that he was a Bana chieftain of the 15th century. 1
Two Bana chieftains, one named Sundara Tol Mahaviliva- nadirayar,
and the other Muttarasa Tirumalai Mahavilivanadi- rayar were first noted by
Sewell, who remarks that they were rulers of Madura in the period 1451-1499 A.D.
2 The subsequently discovered inscriptions at Srivillipuitur in the Tinnevelly district
record that these two Banas " obtained possession 'of the Pandya throne in
1453 and 1476 " and that they were popularly known as Mahavali Vanadhiraja
". 3
From a few inscriptions from different places in the Madura district
4 we get some detail about two Banas that were powerful in the country in the
16th century A.D. The earlier of the two was one Mahabali-Vanadharaya-Nayaka.
The other that followed him was Sundarattol-Udaiyar Mavali-Vanadarayar also
known as Sundarattoludaiya Mahabali-Vanadarayar or more simply Mavall Vanadarayar.
He bears the qualification irandakalam edutta- i. e., " who revived the
past. " This epithet is test explained by Venkayya as suggesting that the
said Bana was responsible for the reK'stablislimenl of the Pfindya kingdom, and
it would appear us though he is eautioning us not to rely too much on this
expression when he follows his translation of the expression with the following
remarks:
11 This may be taken to show that he took some part in the attempt
made by the contemporaneous Pandya princes Sri- vallablia and Kulasekhara to
set up a show of Pandya
We have thus seen that the study of the history of the Banas has
been the* Mtuly of ' the movement of a tribe from one part of Southern India,
to another."
I A*t>/\ It \vas I'emarked on page 302 ante (lines 19 and 20) thai
all tlu,* three ineriptions, Nos, 333, 343 and 359 of 1920 brlonj,; tt*
\'ajayacli{ya Satyasraya Sri Prthvlvallabha (A.D. li^!>-7,vl',) Though, in
No. 343 the name Vijayaditya does not (H'tMir. The aseriplinn of this record to
die same king is based up
